Είμαστε κάτοικοι Καλλιθέας. Κυκλοφορούμε, καταναλώνουμε, κοιμόμαστε στην Καλλιθέα – όμως τελικά ζούμε σε αυτή;

Η Καλλιθέα μια κατά βάση λαϊκή συνοικία, όπου χιλιάδες κάτοικοι στοιβάζονται σε πολυώροφα κτίρια, λειτουργεί για τους περισσότερους από εμάς ως χώρος εμπορικών συναλλαγών και διαμονής. Μία πόλη που ο υπερπληθυσμός, σε συνδυασμό με τα δεκάδες πολυκαταστήματα που έχει συγκεντρώσει, την έχουν καταστήσει αποπνικτική.

Η Καλλιθέα δεν έχει ελεύθερους χώρους. Δεν έχει πάρκα, στέκια, χώρους πολιτισμού. Η ίδια η δόμησή της ενισχύει την κοινωνική αποξένωση. Κινούμαστε ανάμεσα στους τσιμεντένιους όγκους των πολυκατοικιών αναπνέοντας καυσαέριο. Αναζητούμε ένα χώρο να συναντηθούμε με τους γείτονές μας, αλλά μάταια: σ' αυτή την πόλη μόνο οι καφετέριες προσφέρονται για κοινωνική συναναστροφή αφού ακόμα και οι λιγοστές πλατείες της Καλλιθέας καταλαμβάνονται από τα τραπεζοκαθίσματά τους.Η ανάγκη μας να συνευρεθούμε με τους συνανθρώπους μας εξασφαλίζει υπερκέρδη στους επιχειρηματίες και τον δήμο.

Οι συνθήκες διαβίωσής μας στην Καλλιθέα επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο από την σημερινή οικονομική και πολιτική συγκυρία.Ζούμε σε μια περίοδο όξυνσης της εκμετάλλευσης των χαμηλότερων λαϊκών στρωμάτων, μία περίοδο όπου οι ζωές μας υποβαθμίζονται διαρκώς από τους κάθε λογής εξουσιαστές. Σε μια περίοδο όπου η έννοια του δημόσιου αγαθού καταλύεται, η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται και οι κοινωνικές παροχές (παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες κλπ) συρρικνώνονται. Σε αυτή λοιπόν την περίοδο, που η συντροφικότητα – η συλλογικότητα αλλά και η προσωπική μας ψυχολογία κλονίζονται για όλους τους παραπάνω λόγους, καλούμε τον λαό γενικότερα αλλά και τους γείτονες μας στην Καλλιθέα ειδικότερα, να αντισταθούμε όλοι μαζί για να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής μας.

Αρκετά περιμέναμε, αρκετά ανεχτήκαμε, καιρός να πάψουμε να είμαστε θεατές στις ίδιες μας τις ζωές. Να κλείσουμε τις τηλεοράσεις μας, να βγούμε έξω στους δρόμους, στις πλατείες. Να γνωριστούμε, να κουβεντιάσουμε, να σπάσουμε την βία της απομόνωσης και της σιωπής. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Καλούμε λοιπόν σε Λαϊκή συνέλευση* η οποία ευελπιστούμε να γίνει τακτική, ώστε να συζητάμε, να συνδιαμορφώνουμε θέσεις και να συναποφασίζουμε δράσεις, για όσα μας απασχολούν.

* Στη Λαϊκή συνέλευση όλοι συμμετέχουμε ισότιμα, δεν υπάρχουν κεντρικοί ομιλητές, ενώ οι αποφάσεις λαμβάνονται συνθέτοντας τις διάφορες απόψεις των παρευρισκόμενων.